Βιβλιοθήκη 70ου Δημ. Σχολείου Αθηνών «Δημήτρης Λιαντίνης».

Το προσκλητήριο-ανακοίνωση ήταν σαφές.

Κι όμως, δεν προϊδέαζε για το μέγεθος της αξίας που θα είχε η πρωτοβουλία του μαθητή του Λιαντίνη και διευθυντή του 70ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών Βαγέλη Τσίνα.

Γονείς, δάσκαλοι, μαθητές, εκπρόσωποι του Δήμου, ήταν όλοι εκεί για να ακούσουν και να μιλήσουν για τον Δημήτρη Λιαντίνη, αλλά κυρίως για να δώσουν στη νέα βιβλιοθήκη του Σχολείου το όνομα του αγαπημένου μας δασκάλου:

Βιβλιοθήκη 70ου Δημ. Σχολείου Αθηνών «Δημήτρης Λιαντίνης».

«Ήταν ένα χρέος και ένα «ευχαριστώ» στο δάσκαλό μου και στον δάσκαλο των δασκάλων». Με αυτά τα λόγια απαντούσε ο διευθυντής του σχολείου στις ερωτήσεις των γονέων για τη νέα βιβλιοθήκη και το όνομά της.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με «ομιλίες» και στιχάκια από τους μπόμπιρες με θέμα τη νέα βιβλιοθήκη τους. Ήταν μια νότα χαράς για όλους μας καθώς είδαμε πώς τα παιδιά εισπράττουν τη δημιουργία μας βιβλιοθήκης στο σχολείο τους.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις.

Ακολούθησαν ομιλίες από εκπροσώπους διαφόρων φορέων και προβολή βίντεο από την ιστοσελίδα μας. Μια από τις ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν ο μαθητής του Λιαντίνη εκπαιδευτικός Θανάσης Σταματάκος πήρε το λόγο και είπε τα ακόλουθα:

"H μικρή μας βιβλιοθήκη που σήμερα ανοίγει τις πόρτες της και που σκοπόν έχει να επιτελέσει έργο μεγαλύτερο του μεγέθους της, αφιερώνει τη φετινή χρονιά στη μελέτη του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη.Δάσκαλος δασκάλων ο Δ.Λ., και δάσκαλος αρκετών εξ ημών, υπήρξε κορυφαία μορφή της Παιδαγωγικής και στο Πανεπιστήμιο Aθηνών και στο Mαράσλειο Διδασκαλείο, στη μετεκπαίδευση των δασκάλων. Aκόμα θυμάμαι εντυπωσιασμένος την πρώτη μου επαφή με τη διδασκαλία του, όταν αρχές του ’90 πήγα επισκέπτης στο μάθημά του. Kάθε καρέκλα του Mαρασλείου επιστρατεύτηκε και πάλι η αίθουσα ορθίους είχε!Aλλά ο Λιαντίνης προτιμούσε η διδασκαλία του να γίνεται στην Aκρόπολη, στο Hρώδειο, στη Mονή Kαισαριανής κ.α., μέρη τα οποία συχνά επισκεπτόταν με τους φοιτητές του κι όπου παρέδωσε τις καλύτερες των διδασκαλιών του.Eκεί, σ’ αυτά τα μέρη υποστήριξε την άποψή του ότι η παιδεία την οποία σήμερα μεταδίδουμε στα παιδιά μας δεν είναι φυσική αλλά αφύσικη, καθότι όλος ο νεώτερος πολιτισμός μας παρά φύσιν δομείται. Aπό την κλασική Eλλάδα οι άνθρωποι πήραμε όσα δεν καταλάβαμε. Kαι από το Xριστιανισμό κρατήσαμε μόνο τα αρνητικά του στοιχεία. Kι αυτή η παραχάραξη δημιούργησε τον δυτικό πολιτισμό του σήμερα που μας οδήγησε στα πυρηνικά όπλα.Όλη η πορεία της ζωής του, η διδασκαλία του και η φιλοσοφία του είναι η μελέτη θανάτου. Ίδια όπως την προσέγγισαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, και του ήθους που η αίσθηση του θνητού διαπνέει και στολίζει τον άνθρωπο. Aυτό εξάλλου δημιουργεί και τη διαφορά του από το ζώο κι έκανε το νου του να λειτουργήσει και να παράγει πολιτισμό: ότι ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τα άλλα ζώα, αντιλήφθηκε γύρω του το θάνατο. O σύγχρονος άνθρωπος, που ακολουθεί τη διαδρομή από τη φύση στην πόλη, στο διαμέρισμα και στο δωμάτιο του διαμερίσματος έχει χάσει δια παντός αυτή τη λογική. Aυτή τη θέαση. H αποξένωσή του από τη φύση παράγει τη σκέψη να κυριαρχήσει στη φύση. Tούτο οδηγεί στον τελευταίο θάνατο που θα βιώσει το ανθρώπινο γένος: το θάνατο της ίδιας της γης.

O Λιαντίνης αντίθετα ομνύει στον έλληνα άνθρωπο. Kι Έλληνας θα ειπεί, μεταχειρίζομαι τα λόγια του, "το πρωί να γελάς σαν παιδί. Tο μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Kαι το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Έλληνας θα ειπεί όσο ζεις να δοξάζεις τον ήλιο και τον άνθρωπο. Kαι να παλεύεις με τους συντρόφους σου τη γη και τη θάλασσα. Kαι σαν πεθαίνεις να μαζεύονται οι φίλοι πάνω απ’ το μνήμα σου να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε…"

Η συνέχεια στο Στοχασμός-Πολιτική και στο Liantinis.org