Μουσικές διαδρομές...Μανώλης Χιώτης

Το ιστολόγιο Απουσία ψάλτου...βηξ, παρουσιάζει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Μανώλη Χιώτη.
Παραθέτω ένα μέρος του αφιερώματος και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα, να επισκεφθείτε το ενδιαφέρον αυτό ιστολόγιο, για να διαβάσετε ολόκληρο το αφιέρωμα στον αξέχαστο βιρτουόζο της λαϊκής μας μουσικής, αλλά και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του Mogadishu.

Ο Χιώτης την δεκαετία του '40 έπαιζε κιθάρα. Κατα τον μεσοπόλεμο, έφυγε για Αμερική όπου και έπαιζε ως κιθαριστας, ενώ ήρθε σε επαφή με την αφρο-κουβανέζικη-λατιν μουσικη, το μπλουζ και τη τζαζ.

Γυρνωντας, επινόησε το 4-χορδο μπουζούκι, ωστε να πιάνει ακόρντα κιθάρας και οχι τριχόρδου...Η τεχνική του ήταν κιθαριστική, εξού και τα απίστευτα σόλο που είχε βγάλει. Το πόσο τον επιρρέασε η λατιν μουσικη είναι εμφανες σε κλιμακες και ρυθμους: ολα του σχεδον τα τραγουδια είναι ρουμπες, σαμπες...αλλα και το γεγονος οτι ηταν ο πρωτος που εφτιαξε ορχηστρες "λαϊκες" με λατιν οργανα (πνευστα,κρουστα κτλ κτλ)...Περίφημο παράδειγμα το "Περασμένες μου Αγάπες", ρούμπα απ' τις λίγες, με ίσως το καλύτερο σόλο που έχει παιχτει ποτε σε εγχορδο! Και μιλάμε για τρελες ταχυτητες. Ο Χιώτης ηταν όλα τα λεφτα! Ειναι η εποχη που τον ακουσε ο Jimi Hendrix κι εντυπωσιαστηκε...

Το τραγούδι του Μανώλη Χιώτη «Την έδιωξα κι όμως την αγαπώ» βρέθηκε στο αρχείο του Jimi Hendrix την εποχή που ο Χιώτης έκανε περιοδεία στην Αμερική… και λες πώς είναι δυνατόν;! Κι όμως ο Χέντριξ με το Χιώτη είχαν βρεθεί στο Σικάγο όταν έπαιζαν σε διπλανά μαγαζιά κι έτσι γνωρίστηκαν, ενώ τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο δεξιοτέχνη στο είδος του! Και ανατριχιάζεις, πώς σήμερα… που υποτίθεται ότι τα «ξέρουμε όλα», χωρίς να καταλαβαίνουμε, «σνομπάρουμε» τη γνησιότητά μας και τη μοναδικότητά μας!

«Ο Χιώτης είναι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο», ομολόγησε ο Τζιμι Χεντριξ, μετά από ένα ρεσιτάλ στο Σικάγο.

Η εξαιρετική εκπομπή του Χρήστου Βασιλόπουλου «Η Μηχανή του Χρόνου» εριξε φως στην πολυτάραχη ζωή του Μανώλη Χιώτη, του αριστοκράτη-ρεμπέτη που ξεκίνησε από τις προσφυγο-γειτονιές του Ναυπλίου, μπήκε στα σαλόνια των Αθηνών και κατέκτησε τις καλύτερες πίστες της Αμερικής.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 21 Μαρτίου του 1921, κατ΄άλλους το 1920, όπου είχε πάει η οικογένειά του από το Ναύπλιο, καταγώμενος απο την Χίο, γιος του βαρύμαγκα και καβγατζή Πειραιώτη Διαμαντή Χιώτη και μιας δυναμικής γυναίκας που διατηρούσε στο Ναύπλιο το πιο αριστοκρατικό μπαρ, έχοντας πελάτες της τους φραγκάτους της εποχής εκείνης και σερβιτόρες τις πιο όμορφες κοπέλες, στα χέρια των οποίων μεγάλωσε ο Μανώλης, με τα χάδια, τα φιλιά και τις τρυφερές φροντίδες τους, μέσα στη χλιδή και στα πλούτη της σπάταλης μητέρας του που δεν άφησε ποτέ να του λείψει τίποτα, πραγματικό αρχοντόπουλο, που διατήρησε μέχρι τον πρόωρο θάνατό του την αριστοκρατική του εμφάνιση και τον χαρακτήρα του.

Από μικρός διδάχτηκε κιθάρα, βιολί, ούτι και μπουζούκι, ενώ άρχισε να εργάζεται σαν επαγγελματίας μουσικός το 1936 στην ηλικία των 15 χρόνων, μετακομίζοντας από το Ναύπλιο στην Αθήνα, πλάι στον Στράτο Παγιουμτζή, υπογράφοντας παράλληλα συμβόλαιο ως "διευθύνων πρίμο όργανο" στην Columbia και γνωρίζεται με τον Μπαγιαντέρα.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση εισαγάγει για πρώτη φορά αυτός στις εμφανίσεις του τον ενισχυτή και διαμορφώνει στο οργανοποιείο του Ζοζέφ το 4χορδο μπουζούκι, (4 ζεύγη χορδών αντί τα γνωστά 3), ενώ στο πάλκο χρησιμοποιεί δυο μπουζούκια, ένα με μεταλλικές χορδές κι ένα με χορδές από έντερα ώστε η χροιά του να μοιάζει περισσότερο με ούτι, ενώ είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε και τα 4 δάχτυλα, (ενίοτε και τα 5), στο τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο παίξιμό του.
Η συνέχεια στο Απουσία ψάλτου...βηξ