Γιγαντιαίος «καμβάς» η Βαμβακουργία

ΣΤΟΧΟΣ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΟΥΝ ΤΑ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΣΜΗΣΟΥΝ ΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ

Μέσα στη βρωμιά, τα ποντίκια, τα σκουπίδια, τα μπάζα, τα σύνεργα των ναρκομανών, την εγκατάλειψη, είναι τα μοναδικά που δίνουν χρώμα σε ένα κτίριο που σε λίγο θα αποτελεί παρελθόν για τη Ν. Ιωνία, ενώ κάποτε ήταν γεμάτο ζωή, καθώς εκεί εργάζονταν εκατοντάδες άνθρωποι. Ο λόγος για τα graffiti που κατακλύζουν το παλιό κτίριο της Βαμβακουργίας, το οποίο σύντομα θα γκρεμιστεί για να γίνει το Μεσογειακό Χωριό, ενόψει των Μεσογειακών Αγώνων του 2013. Πολλά από αυτά είναι πραγματικά έργα τέχνης και τράβηξαν την προσοχή του προέδρου του ΟΕΚ Θωμά Στάμου. Αποφασίστηκε να γίνει μία επιλογή και κάποια να διασωθούν, αρκεί να μπορεί να μεταφερθούν. «Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με αυτά που είναι πάνω σε σοβά. Τα άλλα στα τσιμεντόλιθα ή σε μεταλλικά μέρη είναι δύσκολο», επισημαίνει η αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Ν. Ιωνίας Σούλα Βαΐου.
Το εργοστάσιο έκλεισε το 1996 και οι «παρεμβάσεις» των γκραφιτάδων στους χώρους του ξεκίνησαν όταν πλέον είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Τα άτομα που ανέλαβαν να δώσουν ζωή στο κτίριο είναι κάποιοι που εκφράζουν με αυτόν τον τρόπο, τις αγωνίες τους, τη φρίκη αλλά και σε πολλές περιπτώσεις τη χαρά της ζωής, τα πιστεύω, τις ελπίδες τους…
Τα graffiti βρίσκονται κυριολεκτικά παντού στο παλιό κτίριο. Τα συναντάς σε εσωτερικούς κι εξωτερικούς τοίχους, σε μεταλλικές στέγες, ψηλά σε σημεία που να φαίνονται από παντού, ακόμη και στο εκκλησάκι που υπάρχει στον προαύλειο χώρο…
«Προσφέρονται αυτά τα κτίρια για τέτοιου είδους παρεμβάσεις και μερικά από τα graffiti παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον αν μη τι άλλο» επισημαίνει η κ. Βαΐου.

Το graffiti
Πρόκειται για εικαστική έκφραση που γεννήθηκε στη συνοικία Μπρονξ της Νέας Υόρκης κατά τη δεκαετία του 1970. Στην αρχή ήταν αποκλειστικά έκφραση διαμαρτυρίας ή αμφισβήτησης. Τα τρένα, όπως και οι σταθμοί, είναι συνήθως ο καλύτερος «καμβάς» για γκράφιτι, αφού πολύς κόσμος διέρχεται καθημερινά απ' αυτά τα μέρη, άρα τα βλέπουν περισσότεροι. Ένας επιπλέον λόγος είναι η χαρά της απόπειρας να δώσει κάποιος προσωπικότητα στην άχρωμη πόλη, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι δημιουργοί. Επίσης η ίδια η πράξη εμπεριέχει και την έννοια της πρόκλησης, αφού θεωρητικά οι σταθμοί είναι δημόσιοι χώροι που φυλάσσονται και δεν μπορεί κάποιος να κινείται σ' αυτούς ανενόχλητος. Τέλος, για να ζωγραφίσει κάποιος μια μεταλλική επιφάνεια απαιτείται μικρότερη ποσότητα χρωμάτων σε σύγκριση με όση χρειάζεται για έναν πορώδη τοίχο. Αυτοί που κάνουν γκράφιτι πραγματοποιούν την αποστολή τους στα κρυφά. Ο χρόνος που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί ένα γκράφιτι ποικίλλει από τα δέκα έως τα σαράντα, το πολύ πενήντα λεπτά, ανάλογα με το πόσο σύνθετο είναι το προς εικονογράφηση θέμα.
O εικαστικός Aνδρέας Kασάπης, που εκτός από τα έργα που παρουσιάζει σε γκαλερί έχει ξεχωρίσει και ως καλλιτέχνης των γκράφιτι, λέει ότι «υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία προθέσεων στα γκράφιτι. Ακόμη κι όταν αυτά έχουν μορφολογική συνάφεια, οι στόχοι τους μπορεί να είναι διαφορετικοί και ουσιαστικά συνδέονται μόνο στην οικειοποίηση ενός εξωτερικού χώρου».
Ελένη Μανώλη
Από την εφημερίδα Ελευθερία