Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΙ

Φοβάμαι στ αλήθεια μην έχουμε τους ηγέτες που μας ταιριάζουν. Μήπως πέρα από τις αυταπάτες, εκφράζουν και το τι είμαστε. Και περισσότερο φοβάμαι μήπως από τους ισχυρούς ηγέτες ενός έστω πολύπλοκου και άδικου κόσμου, πάμε σε αυτούς που ηγεμονεύουν τα πάντα,με όπλο το προσωπικό τους τίποτα. Χωρίς φραγμούς,όνειρο, ανησυχία. Και για να το πω απλά. Είναι δυνατόν, ένας ιταλός, που έκανε τη διαδρομή από τον Δάντη ως τον Τολιάτη, με όλο αυτό το γονιδιακό σχεδόν φορτίο ενός εκλεπτισμένου πολιτισμού, να επιλέγει ως ηγέτη του τον Σίλβιο; Να εγκαταλείπει τον Μιχαήλ Άγγελο, τη Φαλάτσι έστω για να προσεγγίσει έναν αλλοπρόσαλο με κομοδινί μαλλί και πληρωμένες πουτάνες; Που εξηγεί τον κόσμο με όργανο όχι οποιαδήποτε θεωρία ή ιδεολογία, αλλά το γερασμένο του μόριο; Ούτε καν με τον έρωτα. Δέκα δευτερόλεπτα σπερματικής επιβεβαίωσης.

Ναι η ιστορία πάντα σφραγιζόταν από τις προσωπικότητες και πολλές φορές από τις σκοτεινές τους πλευρές. Τους μύχιους πόθους και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Κανένας δεν ήταν Άγιος. Υπήρξαν και Ασπασίες και Ιωσηφίνες εκτός από Περικλήδες και Ναπολέοντες. Ο ηγέτης όμως, ακόμη και αν τον όριζε η σκοτεινή του πλευρά, δημόσια, αξιακά, ανήκε στην φωτεινή πλευρά. Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι είναι διαφορετικό. Δεν υπερισχύει ούτε η αδυναμία ούτε η υποκριτική έστω στάση του ηγέτη. Υπερισχύει η ανοησία. Η ανοησία που γίνεται αξία, και τρόπος συμπεριφοράς, και στο τέλος επικρατούσα κατάσταση.

Ο Μπερλουσκόνι είναι μια περίπτωση όμως, που εκφράζει μια κοινωνική απόγνωση. Ή έστω κατάντια. Η Ιταλία, μια χώρα φορτωμένη από πολιτικά βάρη (όσο και η Ελλάδα), ταλαιπωρημένη από αντιπαραθέσεις που πήραν βίαιη μορφή (τρομοκρατία, παρακράτος), πέρασε ξαφνικά στο άλλο άκρο. Σε απολιτίκ επιλογές, που στην πραγματικότητα είναι βαθιά πολιτικές. Φέρνουν στο προσκήνιο την συντήρηση, πασπαλισμένη με life style και σκόνες αγγέλου. Πριν από χρόνια απαγορεύτηκε να προβληθεί μια εκπομπή που αποκάλυπτε πως η πλειοψηφία του ιταλικού κοινοβουλία κάνει χρήση κόκας. Οι μαφία αλωνίζει δεκαετίες, αλλά οι συντηρητικές κυβερνήσεις ,στην πολιτική τους ατζέντα βάζουν ως πρώτο θέμα τους μετανάστες. Το παρακράτος, αφού απέτυχε να ανοίξει την πόρτα της δημοκρατικής ιταλίας, μπαίνει τώρα από τα τηλεοπτικά παράθυρα του Μπερλουσκόνι. Ο Σίλβιο θερίζει αυτό που έσπειρε. Αφού ελέγχοντας τα ΜΜΕ ,καθιέρωσε ως πολιτισμό μιας χώρας την τηλεοπτική ελαφρότητα και την πολιτική των ανοήτων, δικαίως τώρα τα κυβερνά.

Δεν με ενοχλεί ούτε το Κάμα Σούτρα, ούτε η αγοραία ηδονή. Με ενοχλεί που όλο αυτό το πλέγμα φαντάζει απολύτως φυσικό για έναν ηγέτη που είναι υποχρεωμένος να φαίνεται αλλιώς. Το να φαίνεται αλλιώς δεν είναι υποκρισία. Είναι κατανόηση των αδυναμιών του (έχει δικαίωμα σε αυτές) και λειτουργία του ως παράδειγμα. Είναι κάτι σαν τον αρχηγό μιας ομάδας στο γήπεδο που έχει τραυματιστεί, πονάει αλλά δείχνει πως είναι καλά. Γιατί είναι παίκτης σε μια ομάδα.

Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι είναι μια κατάντια που δεν οριοθετείται από σύνορα. Θα εξαπλώνεται. Ο Γέλτσιν (έχω ιδία άποψη) ήταν ένας μεθύστακας που όριζε το μέλλον του κόσμου. Ποτέ όμως ο αλκοολισμός και η συμπεριφορά του δεν ήταν παράδειγμα. Το Κρεμλίνο προσπαθούσε επιμελώς να το κρύψει. Ο Τσώρτσιλ ήταν επίσης ένας αλκοολικός αλλά οι Βρετανοί δεν θα ήταν μαζί του αν το ήξεραν.Αυτή είναι η διαφορά με τον Μπερλουσκόνι. Πως η αδυναμία, η ανοησία, η άνια ίσως, προσπαθούν να επιβληθούν ως κοινωνική συμπεριφορά. Όπως ακριβώς οι χαζές, σιλικονούχες, κοκαϊνομανείς ξανθές στην τηλεόραση. Ο Μπερλουσκόνι δεν αναμετριέται με αξίες. Δημιουργεί τις δικές του. Είναι ένα πλαίσιο ασφυκτικού ελέγχου της κοινωνίας, όταν αυτή παραδίδεται στην ανοησία, το τρελό χαροκόπι, τις ψευαισθήσεις ευτυχίας, τη μη σκέψη. Ο Μπερλουσκόνι είναι ο πρωθυπουργός μιας έφηβης, που βγαίνει ξημερώματα απ το κλαμπ, τύφλα, τσακισμένη, τόσο έξω απ τις πραγματικές της ανάγκες της, που θεωρεί πως ίσως να χρειάζεται να μπει ακόμη περισσότερο στα σκατά και όχι να βγει για να ευτυχίσει. Ο Καβαλιέρο είναι ο πρωθυπουργός της. Αυτός την έφτιαξε για να την κυβερνήσει...

Κώστας Βαξεβάνης

Από Το Κουτί της Πανδώρας