Γεράσαμε με τους υπεράνω κριτικής...

Συντροφικούς εκβιασμούς, λοιδορίες και απειλές, είδε ο αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας Γ. Βότσης στο άρθρο του (τη Δευτέρα) με το οποίο υπερασπίζεται τον Περικλή Κοροβέση. Πουθενά δεν είδε πολιτική κριτική, καλοπροαίρετη και νηφάλια. Το αγωνιστικό παρελθόν του Περικλή, τη γενναιότητά του και τον αντικομφορμιστικό χαρακτήρα του επικαλείται για να τον θωρακίσει. Έξυπνος και πολιτικά έμπειρος ο Γιώργος Βότσης, απέφυγε να θίξει την ουσία. Και η ουσία είναι πως ο Περικλής, να δεχτούμε πως έγινε χωρίς σκοπιμότητες, έπληξε σοβαρά τον πολιτικό χώρο με τον οποίο συμφώνησε να συνεργαστεί ως υποψήφιος βουλευτής. Δεν έχει σημασία που οι φήμες για δωροληψία των τριών πολιτικών αρχηγών (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Φλωράκης) το 1990, για τα ψηφιακά κέντρα της Siemens στον ΟΤΕ δεν στάθηκε δυνατό να επιβεβαιωθούν, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε και ο ίδιος ο Γ. Βότσης; Φανταστείτε όσα είπε ο Περικλής, να τα είχε πει ο Πάγκαλος.

Δεν έχει καμία σημασία πως ο τότε Συνασπισμός δεν είναι το ίδιο με τον τώρα Συνασπισμό; Δεν έχει καμία σημασία πως ο βουλευτής, με την αναπαραγωγή δημοσιευμάτων, που έκαναν λόγο για φήμες, ακυρώνει και το τελευταίο πλεονέκτημα που έχει απομείνει στον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί, αυτό της εντιμότητας της αγωνιστικότητας και του πολιτικού ήθους, γνωρίζοντας ή οφείλοντας να γνωρίζει γιατί δεν είναι παιδάκι, πως τελικά στο τέλος θα μείνει μόνον η λάσπη, αφού δεν πρόκειται να προκύψουν στοιχεία; Μέχρι και η διαλυτική στόχευση του Π. Κοροβέση κατά του ΣΥΝ και του Τσίπρα και υπέρ του Αλαβάνου και του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε απαρατήρητη. Τι είδους έρευνα θα μπορούσε να κάνει ο Αλαβάνος και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να λάμψει η αλήθεια;

Ας σοβαρευτούμε όμως. Σεβόμαστε τους παλαιότερους, τιμούμε το αγωνιστικό παρελθόν τους. Υπεράνω κριτικής όμως δεν είναι κανένας. Αρκετά χρόνια φάγαμε από τα νιάτα μας, με εκατοντάδες στελέχη της Αριστεράς, που επικαλούμενα τα αγωνιστικά τους εύσημα και τα κομματικά τους ένσημα, δημιούργησαν άτρωτη θωράκιση απέναντι στην κριτική των απλών μελών, εξασφαλίζοντας την ισοβιότητά τους. Και εν πάση περιπτώσει αγαπητέ κ. Βότση, κουμπάρους και φίλους έχουμε όλοι. Αυτούς όμως τους επιλέγουμε, δεν τους εκλέγουμε. Χρειαζόμαστε όμως και βουλευτές που να προάγουν με συνέπεια και υπευθυνότητα, την πολιτική, τις θέσεις και τις απόψεις του χώρου, που οικειοθελώς δέχτηκαν να υπηρετήσουν. Βουλευτές που να είναι ανοιχτοί στην κριτική των πολιτών και των ψηφοφόρων τους.

Με αυτά και τα άλλα έχασα σήμερα το μισό άρθρο που ήθελα να αφιερώσω στα αποκαλυπτήρια των πυρκαγιών. Ποιοί φταίνε; Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Υπάρχει κάτι που να λειτουργεί σωστά και υπεύθυνα σε αυτόν τον τόπο. Και αν υπάρχουν κάποιες, ελάχιστες νησίδες τιμιότητας, αφοσίωσης, επαγγελματικής υπευθυνότητας, είναι αυτός λόγος ικανός να μας εμποδίσει να δούμε τη γενική ηθική και οργανωτική κατάπτωση των πάντων και πασών. Η πεμπτουσία της συμπεριφοράς μας συνοψίζεται στο κλασικό. “Δεν βαριέσαι βρε αδερφέ. Εγώ θα σώσω την Ελλάδα;”. Αμοραλισμός, φαυλότητα, ιδιοτέλεια, συναλλαγές, δωροληψίες, ρουσφέτια. Μέχρι και διοικήσεις επιχειρήσεων από τις φυλακές Κορυδαλλού διαπρέπουν συνεργαζόμενες κρυφά ή φανερά με νόμιμες επιχειρήσεις και εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας! Πρώτη φορά οι κάμερες, όταν καούν τα δάση, αποκαλύπτουν τις οικιστικές παρανομίες και τα οικολογικά εγκλήματα; Τις ξαναβλέπουμε άλλωστε τον χειμώνα, από τις συνέπειες των καταρρακτωδών βροχοπτώσεων, όταν ψάχνουμε να βρούμε τα μπαζωμένα και οικοπεδοποιημένα ρέματα.

Ξέρετε εσείς κάποια ευρωπαϊκή χώρα όπου το 50% του πληθυσμού της να έχει συγκεντρωθεί στην πρωτεύουσα και ο αρμόδιος για το περιβάλλον υπουργός, να δηλώνει πως σχεδιάζει υποδομές για να μπορεί αυτή η πρωτεύουσα που θα αποτελείται αποκλειστικά από μπετόν, να φιλοξενήσει όλον τον πληθυσμό της χώρας; Το 25% των πολιτών έχει προσδεθεί για την επιβίωση και τη μακροημέρευση αναλόγως των απαιτήσεων και των φιλοδοξιών, στο ένα κόμμα, το άλλο 25% στο άλλο, ένα 30% γυρνάει την πλάτη στις εκλογικές διαδικασίες τις οποίες θεωρεί ανούσιες και για τα ρέστα, περιμένουμε από τον Περικλή Κοροβέση και τους άλλους εκπροσώπους μας, να πάρουν ένα χρήσιμο (ας το πούμε έτσι) μερίδιο. Να το κάνουν όμως τι, αν δεν έχουν τίποτα να πουν. Αρκεί και μόνο το αγωνιστικό παρελθόν;

Χρήστου Δημήτρης

Από την Αυγή