Και ξαφνικά εκλογές (και πάλι).Η ατζέντα αλλάζει άρδην.
Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τον επόμενο.
Οικονομική κρίση, διεθνής και εγχώρια. Παιδεία. Υγεία. Ασφαλιστικό. Τελεία.
Το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων δεν αφορά τη στιγμή αυτή κανέναν.
Το ίδιο διαφάνηκε εξάλλου και από τις συνεντεύξεις Τύπου στη ΔΕΘ, καθώς ουδείς εκ των υποψηφίων έθιξε το ζήτημα των μη νόμιμα εισερχομένων μεταναστών/προσφύγων.
Εκτιμώντας πως το ζήτημα των προσφύγων και των μη καταγεγραμμένων μεταναστών βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα της εθνικής αλλά και διεθνούς πολιτικής μας και αφορά την καθημερινή ζωή των πολιτών, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, θέλησα να θέσω τα δικά μας ερωτήματα προς τους υποψηφίους μέσα από κάποιες ιστορίες.
Θα ξεκινήσουμε με την πρώτη ιστορία, την ιστορία του μικρού Μαχντί, ζητώντας από τους υποψηφίους να τοποθετηθούν και να μας πουν με σαφήνεια τι πρόκειται να πράξουν για τη συγκεκριμένη οικογένεια, αλλά και τι πολιτικές σκοπεύουν να εφαρμόσουν εν γένει για παρόμοια ζητήματα.
Ο μικρός Μαχντί δεν ήταν ούτε ενός έτους όταν ο πατέρας του Ιμπραήμ, 40 χρονών, και η έγκυος μητέρα του Ζαχρά, 22 ετών, μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του τον Μάουζο, 2 ετών, αποφάσισαν πριν από ενάμιση χρόνο να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν.
Η οικογένεια του μικρού Μαχντί ήταν μια πλούσια οικογένεια από το χωριό Μαζάρ και η κυβέρνηση του Αφγανιστάν, θέλοντας να δημεύσει τις περιουσίες τους, εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν τα δυο αδέλφια του Ιμπραήμ και να αγνοείται ο άντρας της Κομπρά.
Ο ίδιος ο πατέρας του Μαχντί έχει μια κυβερνητική σφαίρα σφηνωμένη στο σώμα του.
Πρώτος τους σταθμός το Ιράν, όπου και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Στο Ιράν παρέμειναν για ένα χρόνο, στη συνέχεια όμως οι αρχές θέλησαν να τους επαναπροωθήσουν στο Αφγανιστάν. Έτσι πήραν την απόφαση να κινηθούν προς την Ευρώπη.
Τα δίκτυα των λαθροδιακινητών τούς μετέφεραν με φορτηγό από το Αφγανιστάν στα σύνορα με την Τουρκία.
Ένα νέο φορτηγό τούς περίμενε και τους οδήγησε σε μια αποθήκη, όπου και θα παρέμεναν έγκλειστοι μέχρις ότου να εμφανιστεί ο λαθροδιακινητής για την Ελλάδα.
Το κόστος μέχρι τη στιγμή εκείνη ανερχόταν στα $ 2.000 το άτομο, $ 18.000 στο σύνολο. Στην αποθήκη παρέμειναν δίχως φαγητό για τρεις ημέρες.
Οι τουρκικές αρχές όμως τους συνέλαβαν και αφού τους φυλάκισαν για επτά ημέρες, τους απελευθέρωσαν με διοικητικό έγγραφο απέλασης.
Στη δεύτερη απόπειρά τους κατόρθωσαν να επιβιβαστούν σε φουσκωτή βάρκα μαζί με άλλους 20 αλλοδαπούς, κυρίως από τη Σομαλία.
Το ταξίδι κράτησε μόλις τέσσερις ώρες.
Έξω από τη Λέσβο, ο λαθροδιακινητής, δίχως να τους προειδοποιήσει, τρύπησε τη φουσκωτή βάρκα και τους εγκατέλειψε.
Κανείς δεν ήξερε μπάνιο και προσπαθούσαν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλο. Μια οικογένεια έχασε ένα παιδί, θυμάται ο Ιμπραήμ.
Ο μικρός Μαχντί σώθηκε την τελευταία στιγμή από το λιμενικό που κατέφτασε άμεσα.
Το κόστος από Τουρκία προς Ελλάδα ήταν $ 2.500 το άτομο, $ 22.500 στο σύνολο.
Στη Λέσβο πια τους περίμενε το κέντρο κράτησης της Παγανής (ΕΧΠΑ).
Η οικογένεια χωρίστηκε.
Οι άντρες στάλθηκαν στο θάλαμο των αντρών, οι έφηβοι στο θάλαμο των ανήλικων, οι γυναίκες στο θάλαμο των γυναικών, και η έγκυος Ζαχρά μαζί με το μικρό Μαχντί και τον τετράχρονο Μάουντο στο κελί της απομόνωσης.
Εκεί τους γνώρισα κι εγώ.
Θυμάμαι το μικρό Μαχντί να με κοιτάει επίμονα πίσω από τα μπλε κάγκελα του κίτρινου παράθυρου της απομόνωσής του.
Είκοσι οχτώ ημέρες έμειναν στη διαβόητη Παγανή, δίχως προαυλισμό και δίχως κανείς να τους εξηγεί τι τους συμβαίνει, τι πρόκειται να τους συμβεί και τι επιλογές έχουν.
Τη μητέρα του Μαχντί την έπιασαν οι πόνοι της γέννας μέσα στο κελί και μόλις την τελευταία στιγμή το ασθενοφόρο τη μετέφερε στο νοσοκομείο όπου και θα νοσηλευόταν μόνο για μία ημέρα.
Στη συνέχεια την οδήγησαν μαζί με το νεογέννητο βρέφος στο κελί της απομόνωσης, στην Παγανή.
Απελευθερώθηκαν λόγω της διεθνούς κατακραυγής που προκάλεσαν οι καταγγελίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και ανθρωπιστικών οργανώσεων, και των πιέσεων που άσκησαν οι δικηγόροι αυτών.
Το μόνο χαρτί που τους δόθηκε ήταν το, σε δόκιμα ελληνικά, έγγραφο διοικητικής απέλασης με το εισιτήριο προς τον Πειραιά επισυναπτόμενο – πληρωμένο από τη Νομαρχία.
Έφτασαν στον Πειραιά τα ξημερώματα της περασμένης εβδομάδας, μαζί με άλλους 260 πρώην έγκλειστους της Παγανής.
Οι περισσότεροι με γοργούς ρυθμούς απομακρύνθηκαν από το λιμάνι με προορισμό το κέντρο της Αθήνας.
Η οικογένεια του Μαχντί μαζί με άλλες πέντε οικογένειες με μικρά παιδιά αλλά και ηλικιωμένους δεν γνώριζαν μήτε πού βρίσκονταν μήτε ποιους έπρεπε να προσεγγίσουν.
Ο Δήμος Πειραιά, ύστερα από έκκληση ανθρωπιστικών οργανώσεων, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να τους παράσχει στέγη στο υπερπλήρες κέντρο αστέγων, τους κάλυψε τριήμερη διαμονή σε ξενοδοχείο, για να ξεκουραστούν.
Παράλληλα έστειλε γιατρό για να εξετάσει τα μικρά παιδιά. Σύμφωνα με το γιατρό η υγεία των παιδιών ήταν άσχημη λόγω της κακής και ελλιπούς διατροφής, αλλά και των κακουχιών.
Οι μέρες στο ξενοδοχείο πέρασαν γρήγορα.
Ήρθε και η τελευταία όπου έπρεπε να φύγουν.
Η οικογένεια του Μαχντί, με το είκοσι ημερών πια νεογέννητο παιδάκι τους, έμεινε ξανά στο δρόμο – αυτή τη φορά στην πλατεία Αττικής.
Λίγες ημέρες αργότερα κάποιος γνωστός κάποιου μακρινού φίλου τούς πήρε σπίτι του για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Η οικογένεια του Μαχντί θέλει να ζητήσει πολιτικό άσυλο.
Όσες φορές όμως κι αν πήγαν στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες δεν κατόρθωσαν να βρουν τον τρόπο για να ξεκινήσουν τις διαδικασίες.
Εξάλλου, γνωρίζουν καλά πως η αίτηση ασύλου (ροζ κάρτα) δεν πρόκειται να τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από ένα είδος νόμιμης αλλά πάντα επισφαλούς παραμονής στη χώρα.
Η υγεία του νεογέννητου αδελφού είναι πολύ άσχημη, αλλά δεν έχουν χρήματα για γιατρούς και φάρμακα – θα τον ονομάσουν μου είπανε «Στρατόπεδο» (camp), μια και αυτό ήταν το μέρος που πρωτοαντίκρισε.
Ως εκ τούτου, καλούμε τους υποψήφιους για τη διακυβέρνηση της χώρας να μας πουν τι προτίθενται να πράξουν την 5η Οκτωβρίου για την οικογένεια του μικρού Μαχντί, αλλά και για κάθε άλλη οικογένεια που εγκαταλείπει τη χώρα της λόγω βάσιμου κινδύνου και καταφτάνει στην Ευρώπη ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Κοινώς, τι σκοπεύουν να πράξουν για το θέμα του πολιτικού ασύλου και της επικουρικής προστασίας ευάλωτων ομάδων.
Επίσης, θα θέλαμε να μας πουν τι προτίθενται να εφαρμόσουν όσον αφορά στα κέντρα κράτησης αλλοδαπών (ΕΧΠΑ) τα οποία, όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση , δυσφημούν τη χώρα μας, το κόστος λειτουργίας τους είναι υψηλό και κυρίως δεν προσφέρουν απολύτως καμία υπηρεσία, καθώς κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού καμία διεργασία δεν λαμβάνει χώρα:
δεν ενημερώνονται για τις διαδικασίες ασύλου, δεν εξετάζεται η οικογενειακή επανένωση, δεν μαθαίνουν ελληνικά, ενώ με την αποφυλάκισή τους απλώς προωθούνται στη μαύρη αγορά της Αθήνας καθώς η απέλασή τους δεν είναι εφικτή, ενώ η πόρτα εξόδου προς την Ευρώπη είναι κλειστή, όπως προβλέπεται στον Κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ.
Σας ευχαριστούμε
Από το Αφημένες κάποιες Σκέψεις
Το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων δεν αφορά τη στιγμή αυτή κανέναν.
Το ίδιο διαφάνηκε εξάλλου και από τις συνεντεύξεις Τύπου στη ΔΕΘ, καθώς ουδείς εκ των υποψηφίων έθιξε το ζήτημα των μη νόμιμα εισερχομένων μεταναστών/προσφύγων.
Εκτιμώντας πως το ζήτημα των προσφύγων και των μη καταγεγραμμένων μεταναστών βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα της εθνικής αλλά και διεθνούς πολιτικής μας και αφορά την καθημερινή ζωή των πολιτών, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, θέλησα να θέσω τα δικά μας ερωτήματα προς τους υποψηφίους μέσα από κάποιες ιστορίες.
Θα ξεκινήσουμε με την πρώτη ιστορία, την ιστορία του μικρού Μαχντί, ζητώντας από τους υποψηφίους να τοποθετηθούν και να μας πουν με σαφήνεια τι πρόκειται να πράξουν για τη συγκεκριμένη οικογένεια, αλλά και τι πολιτικές σκοπεύουν να εφαρμόσουν εν γένει για παρόμοια ζητήματα.
Ο μικρός Μαχντί δεν ήταν ούτε ενός έτους όταν ο πατέρας του Ιμπραήμ, 40 χρονών, και η έγκυος μητέρα του Ζαχρά, 22 ετών, μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του τον Μάουζο, 2 ετών, αποφάσισαν πριν από ενάμιση χρόνο να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν.
Η οικογένεια του μικρού Μαχντί ήταν μια πλούσια οικογένεια από το χωριό Μαζάρ και η κυβέρνηση του Αφγανιστάν, θέλοντας να δημεύσει τις περιουσίες τους, εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό εναντίον τους με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν τα δυο αδέλφια του Ιμπραήμ και να αγνοείται ο άντρας της Κομπρά.
Ο ίδιος ο πατέρας του Μαχντί έχει μια κυβερνητική σφαίρα σφηνωμένη στο σώμα του.
Πρώτος τους σταθμός το Ιράν, όπου και ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Στο Ιράν παρέμειναν για ένα χρόνο, στη συνέχεια όμως οι αρχές θέλησαν να τους επαναπροωθήσουν στο Αφγανιστάν. Έτσι πήραν την απόφαση να κινηθούν προς την Ευρώπη.
Τα δίκτυα των λαθροδιακινητών τούς μετέφεραν με φορτηγό από το Αφγανιστάν στα σύνορα με την Τουρκία.
Ένα νέο φορτηγό τούς περίμενε και τους οδήγησε σε μια αποθήκη, όπου και θα παρέμεναν έγκλειστοι μέχρις ότου να εμφανιστεί ο λαθροδιακινητής για την Ελλάδα.
Το κόστος μέχρι τη στιγμή εκείνη ανερχόταν στα $ 2.000 το άτομο, $ 18.000 στο σύνολο. Στην αποθήκη παρέμειναν δίχως φαγητό για τρεις ημέρες.
Οι τουρκικές αρχές όμως τους συνέλαβαν και αφού τους φυλάκισαν για επτά ημέρες, τους απελευθέρωσαν με διοικητικό έγγραφο απέλασης.
Στη δεύτερη απόπειρά τους κατόρθωσαν να επιβιβαστούν σε φουσκωτή βάρκα μαζί με άλλους 20 αλλοδαπούς, κυρίως από τη Σομαλία.
Το ταξίδι κράτησε μόλις τέσσερις ώρες.
Έξω από τη Λέσβο, ο λαθροδιακινητής, δίχως να τους προειδοποιήσει, τρύπησε τη φουσκωτή βάρκα και τους εγκατέλειψε.
Κανείς δεν ήξερε μπάνιο και προσπαθούσαν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλο. Μια οικογένεια έχασε ένα παιδί, θυμάται ο Ιμπραήμ.
Ο μικρός Μαχντί σώθηκε την τελευταία στιγμή από το λιμενικό που κατέφτασε άμεσα.
Το κόστος από Τουρκία προς Ελλάδα ήταν $ 2.500 το άτομο, $ 22.500 στο σύνολο.
Στη Λέσβο πια τους περίμενε το κέντρο κράτησης της Παγανής (ΕΧΠΑ).
Η οικογένεια χωρίστηκε.
Οι άντρες στάλθηκαν στο θάλαμο των αντρών, οι έφηβοι στο θάλαμο των ανήλικων, οι γυναίκες στο θάλαμο των γυναικών, και η έγκυος Ζαχρά μαζί με το μικρό Μαχντί και τον τετράχρονο Μάουντο στο κελί της απομόνωσης.
Εκεί τους γνώρισα κι εγώ.
Θυμάμαι το μικρό Μαχντί να με κοιτάει επίμονα πίσω από τα μπλε κάγκελα του κίτρινου παράθυρου της απομόνωσής του.
Είκοσι οχτώ ημέρες έμειναν στη διαβόητη Παγανή, δίχως προαυλισμό και δίχως κανείς να τους εξηγεί τι τους συμβαίνει, τι πρόκειται να τους συμβεί και τι επιλογές έχουν.
Τη μητέρα του Μαχντί την έπιασαν οι πόνοι της γέννας μέσα στο κελί και μόλις την τελευταία στιγμή το ασθενοφόρο τη μετέφερε στο νοσοκομείο όπου και θα νοσηλευόταν μόνο για μία ημέρα.
Στη συνέχεια την οδήγησαν μαζί με το νεογέννητο βρέφος στο κελί της απομόνωσης, στην Παγανή.
Απελευθερώθηκαν λόγω της διεθνούς κατακραυγής που προκάλεσαν οι καταγγελίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και ανθρωπιστικών οργανώσεων, και των πιέσεων που άσκησαν οι δικηγόροι αυτών.
Το μόνο χαρτί που τους δόθηκε ήταν το, σε δόκιμα ελληνικά, έγγραφο διοικητικής απέλασης με το εισιτήριο προς τον Πειραιά επισυναπτόμενο – πληρωμένο από τη Νομαρχία.
Έφτασαν στον Πειραιά τα ξημερώματα της περασμένης εβδομάδας, μαζί με άλλους 260 πρώην έγκλειστους της Παγανής.
Οι περισσότεροι με γοργούς ρυθμούς απομακρύνθηκαν από το λιμάνι με προορισμό το κέντρο της Αθήνας.
Η οικογένεια του Μαχντί μαζί με άλλες πέντε οικογένειες με μικρά παιδιά αλλά και ηλικιωμένους δεν γνώριζαν μήτε πού βρίσκονταν μήτε ποιους έπρεπε να προσεγγίσουν.
Ο Δήμος Πειραιά, ύστερα από έκκληση ανθρωπιστικών οργανώσεων, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να τους παράσχει στέγη στο υπερπλήρες κέντρο αστέγων, τους κάλυψε τριήμερη διαμονή σε ξενοδοχείο, για να ξεκουραστούν.
Παράλληλα έστειλε γιατρό για να εξετάσει τα μικρά παιδιά. Σύμφωνα με το γιατρό η υγεία των παιδιών ήταν άσχημη λόγω της κακής και ελλιπούς διατροφής, αλλά και των κακουχιών.
Οι μέρες στο ξενοδοχείο πέρασαν γρήγορα.
Ήρθε και η τελευταία όπου έπρεπε να φύγουν.
Η οικογένεια του Μαχντί, με το είκοσι ημερών πια νεογέννητο παιδάκι τους, έμεινε ξανά στο δρόμο – αυτή τη φορά στην πλατεία Αττικής.
Λίγες ημέρες αργότερα κάποιος γνωστός κάποιου μακρινού φίλου τούς πήρε σπίτι του για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Η οικογένεια του Μαχντί θέλει να ζητήσει πολιτικό άσυλο.
Όσες φορές όμως κι αν πήγαν στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες δεν κατόρθωσαν να βρουν τον τρόπο για να ξεκινήσουν τις διαδικασίες.
Εξάλλου, γνωρίζουν καλά πως η αίτηση ασύλου (ροζ κάρτα) δεν πρόκειται να τους προσφέρει τίποτα παραπάνω από ένα είδος νόμιμης αλλά πάντα επισφαλούς παραμονής στη χώρα.
Η υγεία του νεογέννητου αδελφού είναι πολύ άσχημη, αλλά δεν έχουν χρήματα για γιατρούς και φάρμακα – θα τον ονομάσουν μου είπανε «Στρατόπεδο» (camp), μια και αυτό ήταν το μέρος που πρωτοαντίκρισε.
Ως εκ τούτου, καλούμε τους υποψήφιους για τη διακυβέρνηση της χώρας να μας πουν τι προτίθενται να πράξουν την 5η Οκτωβρίου για την οικογένεια του μικρού Μαχντί, αλλά και για κάθε άλλη οικογένεια που εγκαταλείπει τη χώρα της λόγω βάσιμου κινδύνου και καταφτάνει στην Ευρώπη ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Κοινώς, τι σκοπεύουν να πράξουν για το θέμα του πολιτικού ασύλου και της επικουρικής προστασίας ευάλωτων ομάδων.
Επίσης, θα θέλαμε να μας πουν τι προτίθενται να εφαρμόσουν όσον αφορά στα κέντρα κράτησης αλλοδαπών (ΕΧΠΑ) τα οποία, όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση , δυσφημούν τη χώρα μας, το κόστος λειτουργίας τους είναι υψηλό και κυρίως δεν προσφέρουν απολύτως καμία υπηρεσία, καθώς κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού καμία διεργασία δεν λαμβάνει χώρα:
δεν ενημερώνονται για τις διαδικασίες ασύλου, δεν εξετάζεται η οικογενειακή επανένωση, δεν μαθαίνουν ελληνικά, ενώ με την αποφυλάκισή τους απλώς προωθούνται στη μαύρη αγορά της Αθήνας καθώς η απέλασή τους δεν είναι εφικτή, ενώ η πόρτα εξόδου προς την Ευρώπη είναι κλειστή, όπως προβλέπεται στον Κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ.
Σας ευχαριστούμε
Από το Αφημένες κάποιες Σκέψεις
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου