Ευτυχώς που άλλαξε η κυβέρνηση...

Tα κολέγια που νομιμοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση θα παραμείνουν. Αντε να εξεταστούν αν έχουν κάποιες παρατυπίες που πρέπει να διορθώσουν, αλλά θα μείνουν.

Οι φόροι που επέβαλε η προηγούμενη κυβέρνηση, επίσης θα παραμείνουν.

Οι χωροφύλακες - που τώρα τους λένε προστάτες του πολίτη και είχαν αυξηθεί ραγδαία με την κυβέρνηση Σημίτη - όχι μόνο θα μείνουν αλλά και θα αυξηθούν.

Η πλατεία Κλαυθμώνος θα γνωρίσει νέες δόξες (30.000 με το «καλημέρα» οι καινούργιοι απολυμένοι).

Τα μεροκάματα, αυτά κι αν αυτονόητα θα παγώσουν.

Για τις μάνες με τα ανήλικα, δεν μπαίνει θέμα να βγουν στη σύνταξη, θα παραμείνουν στη δουλειά.

Ολα αυτά, πλέον, δεν είναι φήμες, τα διακηρύσσει και η «νέα» κυβέρνηση.

Δηλαδή, τι νομίζουν ορισμένοι, πως επειδή άλλαξε η κυβέρνηση πρέπει να χαθεί και η συνέχεια της πολιτικής τής πλουτοκρατίας; Το σεντούκι πρέπει να φουσκώνει... Και υπάρχουν πιο σύγχρονοι τρόποι να γεμίζει το σεντούκι και κανείς να μην υποκρίνεται πως αυτό είναι παράγωγο της δημοκρατίας. Της ελευθερίας, ναι, είναι. Της ελευθερίας του καπιταλιστή.

Μια παλιά μπαλάντα έλεγε «τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια νύχτα κρύα μπορεί και οι φροϊδιστές να 'ρθούν στην εξουσία». Τα πράγματα έγιναν λίγο διαφορετικά στο πέρασμα του χρόνου. Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης έχουν υποκαταστήσει τους ψυχαναλυτές κι εκεί μέσα ψαρεύουν ευκολότερα πολλοί και διάφοροι. Σαν αυτά τα καλά παιδιά της CIA που έρχονται στην Αθήνα να συζητήσουν με τους «δικούς μας» τρόπους καλύτερης αξιοποίησης αυτών των σελίδων για να μαθαίνουν έγκαιρα ποιος κάνει σκέψεις του τύπου «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω».

Το «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω», βέβαια, ήταν ένας πιασάρικος τίτλος στο γνωστό θεατρικό του Ντάριο Φο. Μόνο που για να γίνει πράξη δεν αρκεί να κηρύξεις πτώχευση, αλλά και να ετοιμαστείς για σύγκρουση. Κάτι που αναγκαστικά θα γίνει αργά ή γρήγορα εξ ου και η αστική τάξη ήδη ενισχύει το στρατό της.

Κατά τ' άλλα: Η πείνα είναι η χαρά της Μοσάντο που πουλάει τα μεταλλαγμένα. Αν μια χρονιά αποφασίσει να μην πουλήσει σπόρους θα σημάνει την εξαφάνιση του πληθυσμού - πελάτη, αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που αφορά στο δημοκρατικό δικαίωμά της να πουλά όπου θέλει, όταν θέλει. Εξάλλου, οι πίνακες στο χρηματιστήριο λένε πως όσο αυξάνεται η εξαθλίωση τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές. Το κέρδος έχει πολλούς δρόμους να εξασφαλιστεί. Παράδειγμα, είτε πίνουν είτε εμπορεύονται ναρκωτικά οι φαντάροι το χρήμα καταλήγει στο ίδιο σεντούκι.

Βεβαίως και τον διαβάσαμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τον έπαινο για τον Χρυσοχοΐδη, τον άνθρωπο που δείχνει διάθεση να παράξει απτό έργο. Διαφωνεί κάποιος; Ακόμα κι αν δεν έμαθε για το ξυλίκι έξω από το υπουργείο Εργασίας τις προάλλες με τους μεταλλεργάτες, προχτές το βράδυ στα Εξάρχεια ήταν και πάλι αποτελεσματικός ο αρμόδιος για την προστασία του πολίτη. Ασε που όπου συναντήσει «παπάκι» παίρνει επιτόπου τηλέφωνο τον Αττικάρχη και καθαρίζει. Λένε, βέβαια, κάτι αφελείς πως έτσι κάνει εχθρούς. Μα, αν δεν κάνει γρήγορα πολλούς εχθρούς, πως θα έχει αφορμή για να αυξήσει τον αριθμό των προστατών του πολίτη; Κοντεύουν να φτάσουν τους 90.000, αλλά μένουν άλλες 10.000 για να φτάσουν στους 100.000 που είναι το προηγούμενο ρεκόρ, όταν είχε χρειαστεί και πάλι να αντιμετωπίσουν το λαϊκό κίνδυνο... Η ίδια τάξη που κυβερνούσε τότε, η ίδια συνεχίζει και κυβερνά 60 χρόνια μετά.

Του Θανάση Λεκάτη

Από τον Ριζοσπάστη