Να φύγετε. Να πάτε αλλού.

Γράφει η Αφροδίτη Ι. Παπακωσταντίνου

Εδώ ο κόσμος καίγεται και … η Ελλαδίτσα μας διηγείται ακόμη την ίδια ιστορία με τον Παντελάκη μου και τον Παντελή μου.

Εθνικός μας ήρωας έχει αναδειχθεί ο Παντελής και πρωταγωνιστής σε όλες τις ατυχείς ή δυστυχείς στιγμές αυτής της χώρας. Παραμιλάμε όλοι μας με την (ίδια) ιστορία του.

Δεν απασχόλησε κανέναν η δυσαρέσκειά μας στο άκουσμα αυτής της ιστορίας του… τόσα χρόνια. Δεν μπήκε κανείς σε σκέψεις γι’ αλλαγή. Λες και δεν μας αξίζει, λες και δεν τη δικαιούμαστε.

Έχω πια την ανάγκη απ’ αυτή τη χώρα ν’ ακούσω μια άλλη ιστορία. Θέλω να μου διηγηθεί αυτήν του καλού παλικαριού. Εκείνου που ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Θέλω να ακούσω για τα καλά παιδιά που μαγειρεύουν πάντα πριν πεινάσουν. Βαρέθηκα, κουράστηκα και εξαντλήθηκα από τη χούντα του Παντελή.

Κάτω ο Παντελής! Κάτω κι ο κολλητός του ο Μανωλιός που μας κοροϊδεύει πως τάχα αλλάζει ρούχα, κι αυτός με κουτοπονηριά τα βάζει - απλώς -αλλιώς!

Ας κάνουμε κάτι! Ας φωνάξουμε, ας διαμαρτυρηθούμε, ας ψηφίσουμε αλλιώς, ας ψάξουμε να βρούμε το καλό το παλικάρι, να μας δείξει το άλλο μονοπάτι, να βγούμε, να σωθούμε. Ας το φτιάξουμε μόνοι μας.

Αυτό που έχουμε πάρει πήρε φωτιά και τα ’καψε όλα. Δεν έχει σκιά να ξαποστάσουμε, δεν έχει αέρα ν’ αναπνεύσουμε. Μόνο καμένα, απανθρακωμένα δέντρα, πυροσβεστικά αεροπλάνα κι άτυχους ανθρώπους που βρέθηκαν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. Είναι άγριο αυτό το μονοπάτι που βαδίζουμε. Σαν να θέλει να σε καταπιεί σε κοιτάζει. Τρομάζω κάθε φορά που περπατάω μέσα του. Ψάχνω τρομαγμένη να πατήσω σε πέτρα καλά στερεωμένη στο χώμα. Είναι βλέπεις επικίνδυνα, γεμάτο γλιστερά πετραδάκια που σκορπάνε ανυποψίαστους ανθρώπους δεξιά κι αριστερά. Πέφτουν κάτω, χτυπάνε, πληγώνονται ή σκοτώνονται. Κι όμως συνεχίζουν να περνάνε απ’ το ίδιο μονοπάτι, κι ας αναπνέουν την κάπνα, κι ας χάνουν στα ύπουλα πετραδάκια άμαχους συνοδοιπόρους τους.

Οξυγόνο του Παντελή είναι η αδιαφορία, η υποχώρηση και η παραίτησή μας από την προσπάθεια. Κι όμως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα καλό παλικάρι που κυκλοφορεί με χάρτες και ξέρει ένα άλλο μονοπάτι, που αν το είχαμε ανακαλύψει, θα είχαμε τουλάχιστον δοκιμάσει έναν άλλο δρόμο, μια άλλη πορεία..

Καήκαμε πια. Δέντρα, σπίτια κι άνθρωποι. Δεν έχουμε άμυνα. Καήκαμε. Κάποιοι από εμάς κάνουν προσευχή. Αρκεί όμως, ως η μόνη σανίδα σωτηρίας; Ευτυχώς που η προσευχή δεν είναι εύφλεκτη σαν τα δέντρα που περιστοιχίζουν το μονοπάτι μας, και σαν την ηθική των οικοπεδοφάγων που για μερικά χαζοδινάρια πουλάνε το οξυγόνο τους, και την ψυχή τους στον διάολο. Λες και θα μπορέσουν να αναπνεύσουν πάνω απ’ τους τάφους που σκέπασαν τον κόπο, τα όνειρα, τη χαρά, την ελπίδα, τη στέγη, τη ζωή τόσων ανθρώπων που τους πολέμησε άνισα η φωτιά. Αυτή η φωτιά που εμείς νταντέψαμε, και της δώσαμε στο χέρι τα κλειδιά του σπιτιού μας.

Είναι σαφές ότι κάηκε η Αττική. Να φύγουμε, να πάμε αλλού… δεν είναι εφικτό. Είμαστε αρκετοί για μία κράτηση και τα ξενοδοχεία είναι ήδη κλεισμένα. Μπορούμε όμως να διώξουμε τους άλλους που είναι λίγοι και έχουν κάνει εμπάργκο στο καλό το παλικάρι. Να βγούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε ‘ Nα φύγετε. Να πάτε αλλού’. Να ψάξουμε να βρούμε το καλό το παλικάρι, να μας δείξει το μονοπάτι. Να φύγουμε, να σωθούμε!


Παντελή και Μανωλιό …Να φύγετε. Να πάτε αλλού.

Δεν έχουν μείνει άνθρωποι, δέντρα και συνειδήσεις. Τα κάψατε όλα.

Να φύγετε. Να πάτε αλλού.
Από Το Κουτί της Πανδώρας