Νοιώθω μια ηρεμία μια γαλήνη και μια αλαζονεία που δεν μπορώ καν να το μεταδώσω. Ξέρεις τι είναι να σου λέει ξεκάθαρα και με όλο το θάρρος ο πρωθυπουργός της χώρας ότι σου "έχει εμπιστοσύνη". Μεγάλο πράγμα. Ένοιωθα ότι με κοιτούσε μέσα στα μάτια και με αυτές τις χαριτωμένες κινήσεις που κάνει με τα χεράκια του αυτομάτως με έκανε να πιστεύω ότι εγώ θα είμαι από τις πρώτες που θα διαλέξουν τον ανήφορο. Αμέσως σκέφτηκα ότι... ε ναι λοιπόν εγώ θα είμαι από αυτές που θα τρέξω να βγάλω τα ορειβατικά μποτάκια από το πατάρι μου και τα σκοινιά με τα καραμπινέρ (κρίκοι αναρρίχησης) και θα διαλέξω τον… «δύσκολο δρόμο» που μου υποδεικνύει η κυβέρνηση μου… Ξαφνικά διαπιστώνω ότι τα ορειβατικά μου δεν είναι στο πατάρι αλλά ακριβώς δίπλα στην πόρτα του σπιτιού μου καθώς αυτά φοράω τις τελευταίες δεκαετίες και γιατί αναγκάζομαι να σκαρφαλώνω κάθε μέρα αλλά και γιατί δεν μου έχει μείνει ούτε δεκάρα τσακιστή για να ανανεώσω τα ζευγάρια με τα παπούτσι μου.
Αρχικά σοκαρίστηκα γιατί ένοιωσα σαν να θυμήθηκα κάτι που είχα προσπαθήσει να διαγράψω από την μνήμη μου. Μετά διαπίστωσα ότι τα ορειβατικά μου μποτάκια έχουν φθαρεί από την χρήση σε τέτοιο βαθμό όπου καλύτερα να φόραγα σκαρπίνια παρά αυτά και να παραμυθιάζομαι ταυτόχρονα ότι έχω ολοκληρωμένο εξοπλισμό για την δύσβατη ανηφοριά που θα διαλέξω.
Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω είναι τι τον κάνει να πιστεύει και να μου έχει εμπιστοσύνη ότι εγώ θα διαλέξω την δύσκολη πορεία που μου προτείνει;. Τι τον κάνει να πιστεύει ότι συνεχίζει να με ελκύει το σασπένς που προκαλεί η δυσκολία και κυρίως τι τον κάνει να πιστεύει ότι εγώ θεωρώ ότι ο δικός του ο δρόμος θα είναι δύσκολος και του άλλου θα είναι εύκολος;
Το μόνο σίγουρο και μάλλον ο μοναδικός λόγος που συνεχίζω και τους παρακολουθώ στα δελτία ειδήσεων και στις ανακοινώσεις είναι ότι πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά που ψηφίζουμε έχουν αστείρευτο χιούμορ. Έχουν πλάκα! Και αυτό το διαπίστωσα όταν παρακολουθούσα τόσο τον πρωθυπουργό όσο και την κουβέντα των μεγάλο-στελεχών των κομμάτων αμέσως μετά στα ωραιότατα παράθυρα των καναλιών και είχα ένα πολύ περίεργο χαμογελάκι. Είναι ακριβώς το ίδιο χαμογελάμε που έχω όταν παρακολουθώ για εκατοστή φορά μια ελληνική ταινία και ξέρω και τις επόμενες ατάκες και την περιμένω γιατί ξέρω ότι θα είναι η αιτία που θα μου διατηρήσει το περίφημο χαμογελάκι στο στόμα..
Και εκεί που λέω γελάσαμε και σήμερα βγαίνει με μορ΄φη αστραπής στην τηλεόραση και ο «εύκολος δρόμος»- Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος μου κλέβει το χαμόγελο από τα χείλη και μου δημιουργεί φόβο και αναστάτωση . Και πάνω που λέω θα τα χώσει παίρνει το σοβαρό του και λέει … «ήρθε η ώρα του λαού» εννοώντας ότι ήρθε η ώρα η δική του.
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω που το βρίσκουν όλο αυτό το χιούμορ. Τρέμε Λαζόπουλε γιατί τα παιδιά κάνουν σάτιρα και δεν το έχουν καταλάβει.
Κύριε πρωθυπουργέ ειλικρινά με συγκινεί η εμπιστοσύνη που μου δείχνεται έστω και αν σε αυτή την περίπτωση είναι ανεπίστρεπτη .Παράλληλα θέλω να σας πω ότι μόνο και μόνο επειδή με κοιτάξατε στα μάτια μέσα από την τηλεοπτική οθόνη έχω αρχίσει και σας συμπαθώ ωστόσο θα μου επιτρέψετε να μην διαλέξω κανέναν από τους δύο δρόμους γιατί και οι δύο οδηγούν σε αδιέξοδα .Θα επιλέξω να συνεχίσω να χαμογελάω όταν σας βλέπω λες και βλέπω τον Παπαγιαννόπουλο μέχρι να έρθει η στιγμή που θα βρω λεφτά για να πάρω τα καινούργια μου ορειβατικά παπούτσια γιατί δεν το βλέπω στην Ελλάδα να μου δοθεί η δυνατότητα να βάλω πεδιλάκι.
Αντιγόνη Μιχοπούλου
Από Το Κουτί της Πανδώρας
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου