Προς υπηκόους μελετημένα ασαφής...

Οι κεντρικές επιλογές των δύο αστικών κομμάτων απ' τη μεταπολίτευση ως σήμερα (ανήκομεν εις την Δύσιν, ΕΕ - Λισαβόνα 2, ΝΑΤΟ - νέο δόγμα 1999 κ.λπ.) οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της και την εργατική τάξη για ικανό χρονικό διάστημα, σε μια καταναλωτική ευημερία ειδικού τύπου: Οι πολίτες μετετράπησαν ανεπαισθήτως, που θα 'λεγε κι ο Καβάφης, σε υπηκόους ενός νεφελώδους «υπερεθνικού» ιστορικού υποκειμένου. 

Η μαρκίζα γράφει «αγορά ελεύθερη». Η ελευθερία έκφρασης, κίνησης, παραγωγής πραγματικής οικονομίας και πολιτικής, μετατράπηκε σε αγαθό που υπόκειται στους νόμους της αγοράς και υποθηκεύεται διπολικά. 

Απ' τη μια, η υπερχρέωση του υπηκόου μέσω δανειακών προϊόντων κι, απ' την άλλη, ήρθε η σταδιακή θεσμική αιχμαλωσία του σε αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμούς, που έδωσαν στην υποβάθμιση του πολίτη σε υπήκοο, την ψευδαίσθηση της εξέλιξης, της προόδου. 

Στο μεταξύ, το αστικό μεταπολιτευτικό κράτος ταυτίστηκε με μια δράκα νεόκοπων καπιταλιστών, ικανών, όμως, τώρα, μετά από 35 χρόνια, να διεκδικούν την αίγλη των προπολεμικών ταξικών προκατόχων τους.

Οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου και το ακαδημαϊκό και τυχόν ριζοσπαστικό κοινωνικό και πολιτικό προσωπικό απέτυχαν να εφοδιάσουν το λαό μ' εκείνα τα στοιχεία πολιτισμού, που θα του επέτρεπαν να αντισταθεί στην υποχώρησή του σε υπήκοο ενός εξομοιωτή της πάλαι ποτέ αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας επί το σύγχρονα ευρωπαϊκότερο. 

Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι άλλο ν' αναμασάς το Θούριο του Ρήγα ως ρομαντική και οραματιστική, πλην βολική επαναστατικότητα. Κι άλλο να εναποθέτεις την ...υλοποίησή του σε διάφορες KFOR και Σύμφωνα Σταθερότητας.

Οι βίαιες ή και κατά Γ.Α.Π. βελούδινες αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια, η ευελφάλεια και οι ευρωενωσιακοί πυλώνες, τα δημοψηφίσματα εξαναγκασμού (Δανία, Ιρλανδία κ.ά.) δίνουν περίτρανα κι εξασφαλίζουν «συναινετικά» την αντίδραση των πολιτών ως αυτοβούλως αυτοπροσδιορισθέντων υπηκόων. 

Ετσι ψηφίζουμε κι έτσι ψηφίσαμε, ελπίζοντας, λένε, σε καλύτερες μέρες ειρωνικής υποταγής στο σύστημα. 

Οπότε βγαίνει ο κ. Λοβέρδος, ξανακάνει το υπουργείο Εργασίας και όχι Απασχόλησης στον τίτλο και μόνον και το πόπολο αλαλάζει από περηφάνια. Η καινοτομία του κενού θριαμβεύει.

Το ημερολόγιο των διαφθορέων των ΜΜΕ γράφει ήδη λαμπρές σελίδες. Πουλάει σιγουριά οραμάτων. Δε θα πει ποτέ ότι στην προκήρυξη για την «ανοιχτή» πρόσληψη γενικών γραμματέων των υπουργείων (χαρές οι μάνατζερ έσω-εξωτερικού) περιλαμβάνουν και το ...κριτήριο «ιστορικό δημόσιας και κοινωνικής προσφοράς». 

Αν δε μεταφραστεί, θα νομίζουν οι υπήκοοι ότι αφορά όλους αυτή η «δημοκρατία». 

Κι όμως, αυτή η προσφορά αφορά σε υπηρεσίες προς την άρχουσα αστική τάξη και ποικίλες μη κυβερνητικές οργανώσεις, σωματεία, φίλους των ζώων και ενώσεις κοσμοπολίτικων κι όχι διεθνιστικών πολιτισμικών μετεώρων.

Θεσμικά, ακόμα και στην υβριδιακή μορφή οργάνωσης της ευρωεπαρχίας Ελλάδα, το ΥΠΕΞ είναι το όργανο - δόρυ της αποδοχής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ως στρατηγικού μονόδρομου για τη χώρα. Η Ελλάδα, δορυφόρος μιας Τουρκίας του G20 με την οποία συνορεύει, ήδη, βρίσκεται προ πάσης άλλης αποστολής στην άτυπη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης για τον αγοραστικό θύλακο Βαλκάνια. Η εκτέλεση εντολών δε χωράει καθυστέρηση. 

Για να μη σπεύσουν τσιράκια της διανόησης της κατάλληλης για υπηκόους (όρα Τ. Μίχας) να μιλήσουν για θεωρίες συνωμοσίας συκοφαντικές του ανθεκτικού Γ.Α.Π. και νυν πρωθυπουργού, ιδού η απόδειξη:

Γράφουν οι «Financial Times» στις 5 του τωρινού Οκτώβρη για τους «στόχους του Γ. Παπανδρέου», αφού πιάνει το νήμα από το 1999 και τη διπλωματία των ...σεισμών:

«Μπορεί τώρα να ασκήσει πίεση στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση να δεχτεί επανένωση υπό όρους πιο αποδεκτούς από την τουρκική κοινότητα. Η ελληνική εμμονή για το επίσημο όνομα της Μακεδονίας τώρα θα μετριαστεί δεδομένης της πιθανότητας να δοθεί τέλος σε μια στείρα αντιπαράθεση που ψύχρανε τις σχέσεις με Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Ο κ. Παπανδρέου για να κερδίσει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ υπήρξε μελετημένα ασαφής. Για να κυβερνήσει την Ελλάδα πρέπει να είναι συνολικά ακριβέστερος και αποφασισμένος».

Από το "ΠατριδοΓνωμόνιο" της Λιάνας Κανέλλη στον Ριζοσπάστη