Ψήφος οργής

«Άνοιξε πέτρα να κρυφτώ, ήλιος να μη με βλέπει» , σιγοτραγουδούσε ο Κώστας Καραμανλής το βράδυ των εκλογών. Που να βρεθεί πέτρα όμως να σε καλύψει με τέτοιο εκτόπισμα, άσε που πλέον ούτε ο ήλιος θα επιδιώξει να σε δει. Βλέπετε, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση επικρατούν κάποια κριτήρια για το εκλογικό σώμα, περιλαμβάνοντας από τις ψήφους ιδεολογικής τοποθέτησης, τις ψήφους προσωπικού συμφέροντος μέχρι και τις ψήφους ελπίδας και πίστης στον προγραμματικό λόγο κάποιου κόμματος.
Αυτή όμως η εκλογική μάχη αν στιγματίστηκε από κάποιο στοιχείο, αυτό δεν είναι άλλο από την αγανάκτηση και την οργή για την απελθούσα κυβέρνηση - η αλλιώς για τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, όπως μάλλον θα καταγραφεί στα ιστορικά εγχειρίδια. Τον τίτλο αυτό η Νέα Δημοκρατία τον κέρδισε επάξια πάνω στις στάχτες, όχι μόνο των τεράστιων δασικών εκτάσεων αλλά και του κοινωνικού κράτους και των δημοσιονομικών μεγεθών, με την «διαφάνεια» των σκανδάλων - τη μόνη διαφάνεια για την οποία μπορεί να επαίρεται - και με λάφυρο την κλεμμένη αξιοπρέπεια των πολιτών της χώρας.

Σ’ αυτές τις  εθνικές εκλογές αποδείχθηκε, ότι κυρίαρχο μέλημα των ψηφοφόρων δεν ήταν τόσο η επιλογή μιας νέας κυβέρνησης, όσο η τιμωρία της προηγούμενης. Από κει και πέρα το ιστορικό χαμηλό του 33, 4%, καθιστούσε την επιλογή της παραίτησης μονόδρομο για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όσο κι αν κάποιοι τη βάφτισαν γενναία πράξη σε μια ύστατη προσπάθεια να διασωθεί το μεσσιανικό προφίλ του παλαι ποτέ «καταλληλότερου».
Εκτός και ο Ζαγορίτης, αφού το προεκλογικό κάλεσμα για μαύρισμα που απηύθυνε, μάλλον εισακούστηκε. Εκτός, η Υπουργός των stage και των ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Ο Αλογοσκούφης, αφού ταλαιπώρησε αρκετά την ελληνική οικονομία, θα αρκεστεί πλέον στο να ταλαιπωρεί τους φοιτητές του. Όσο για τον Αντώναρο, παρά τα πρώτα καρδιοχτύπια, δε θα τον στερηθεί τελικώς το κοινοβούλιο χάρη στην «ευθιξία» του Σουφλιά. Δεν αρκούσε όμως το πολιτικό δράμα για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, προστέθηκε και το οικογενειακό με τον θείο Αχιλλέα Καραμανλή να μην εκλέγεται και τον ξάδερφο Μιχάλη Λιάπη εξοργισμένο για τη συντριβή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά μπερδεύτηκε ο Βενιζέλος και έσπευσε στο Ζάππειο να δηλώσει «είμαι παρών», μπας και πιάσει αυτή τη φορά, αλλά ενημερώθηκε ότι ήδη υπάρχει πληθώρα διαθεσιμοτήτων.

«Πάμε», μου λέει – ευτυχώς είναι η δισύλλαβη  η λέξη και δε δυσκολεύτηκε στην άρθρωση της – «Εντάξει πάμε, αλλά που;». Ο Γιωργάκης – στο εξής Γιώργος Παπανδρέου – κατάφερε μια μεγάλη νίκη, όχι αυτή της 4^ης Οκτωβρίου, αυτή έπεσε σαν ώριμο φρούτο, αλλά τη νίκη στο εσωκομματικό παιχνίδι, τη νίκη ενάντια στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα που μέχρι πρότινος τον λοιδορούσαν και πλέον του παραχωρούν το editorial τους και τον αναφωνούν «απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού». Μετά την πρώτη μέθη, στο hang over της επόμενης ημέρας, οι εικόνες των πασόκων να ετοιμάζονται να στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό – η μόνη «πράσινη ανάπτυξη» που θεωρείται δεδομένη – και η προοπτική των 30 λεπτών ανά ημέρα αυξήσεων, ζωντανεύουν , προσδιορίζοντας την «αλλαγή» ως απλή εναλλαγή.

Στο ΚΚΕ, η μείωση κατά 70.000 ψήφων της δυναμικής  του, πρώτη φορά μετά το 1996, δεν τροφοδότησε  το σκεπτικισμό του κόμματος για  τον απομονωτισμό του και το στείρο αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό  του αλλά την πολεμική του στην υπόλοιπη αριστερά. «Οι προβοκάτορες και οι κουκουλοφόροι» του Δεκέμβρη πάντως έστειλαν τον μήνυμα τους στον Περισσό, κατατάσσοντας το κόμμα 4^ο στις προτιμήσεις τους. Τα στελέχη του κόμματος ίσως βέβαια είναι αρκετά απασχολημένα με την αποκατάσταση του σταλινισμού για να το επεξεργαστούν. 

Ο Αλέξης Τσίπρας «σταυρώθηκε» επιτέλους, αφού πρώτα όλοι τους «σταύρωσαν» τους ψηφοφόρους του κόμματος με τις πολιτικές ταλαντεύσεις και τα συντροφικά μαχαιρώματα.
Παρόλ’ αυτά τα προβλήματα που τοποθετήθηκαν προεκλογικά κάτω από το χαλάκι της Κουμουνδούρου αναζητούν λύση και οι πολίτες έναν ξεκάθαρο λόγο και μια εναλλακτική προοπτική. Σε αντίθετη περίπτωση αντί να «μιλήσει η ξεχασμένη κοινωνία», μάλλον κι αυτή θα τους ξεχάσει οριστικά.

Ο «τώρα πια ξέρεις»  Γιώργος Καρατζαφέρης, μπορεί μεν  να κατόρθωσε να σταθεροποιηθεί στην πολιτική σκηνή της χωράς, αλλά δεν  κατόρθωσε να υποδεχτεί τις φυγόκεντρες τάσεις της Νέας Δημοκρατίας, σημειώνοντας μάλιστα και μια κάμψη των ποσοστών που απέσπασε στις Ευρωεκλογές. Κυρίως όμως δεν κατόρθωσε παρά τον άκρατο λαϊκισμό του να καθιερώσει στην πολιτική ατζέντα τη φοβική ατμόσφαιρα, την αντιμεταναστευτική και εθνικιστική υστερία. Τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας λειτούργησαν και το κοινωνικό ζήτημα πρυτάνευσε στην προεκλογική περίοδο. Ελπίζουμε και στη μετεκλογική.

Με το δικομματισμό να υποχωρεί συγκριτικά με το 2007 και  την ευρύτερη δεξιά να καταγράφει λιγότερο από 40% στο σύνολο της, η  κρίση στους όρους άρθρωσης της  νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας είναι προφανής. 

Αλλά επειδή κατά τη ρήση του Ένγκελς «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες», η κοινωνική αντιπολίτευση εντός και κυρίως εκτός βουλής είναι αυτή που μπορεί να μετατρέψει την οποιαδήποτε λευκή επιταγή σε δέσμευση για τη λήψη πρωτοβουλιών, που θα έχουν στο επίκεντρο τους τις υλικές ανάγκες των πολιτών.

Μαρία Λουκά
Από Το Κουτί της Πανδώρας